Al 38 jaar bestaat perswinkel Bookshop Marian in De Pinte. In 1987 begonnen haar ouders Mariane en Luc met de winkel. Een goeie ouderwetse krantenwinkel zoals dat in die tijd was. “De gouden tijden”, zoals haar vader dat altijd zegt. Vandaag liggen die gouden jaren achter ons maar toch staat Debbie nog elke dag met plezier in de winkel die ze 16 jaar geleden vernam van haar ouders. Een speling van het lot, en dan vooral een slechte knie.
Het stond niet in de sterren geschreven dat Debbie ooit in de voetsporen zou treden van haar ouders. Maar een slechte knie van haar mama zorgde voor een plottwist in de professionele carrière van Debbie. Als tiener draaide ze wel eens mee in de winkel tijdens weekends en schoolvakanties maar wanneer ze een jaar sabbat neemt op haar job, maakte ze pas echt de klik.
Je nam een jaar onbetaald verlof of voltijds mee te draaien in de winkel. Was dat een soort testperiode?
Debbie: “Zo kan je dat bekijken. Mijn ouders hebben mij nooit verplicht om de winkel over te nemen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan hé. Het was mijn vader die me wel waarschuwde: Eens in het weekend helpen is niet hetzelfde als dag in dag uit een winkel openhouden. En dat is waar. Dus besloot ik een jaar vrij te nemen zonder wedde om me helemaal op de winkel te concentreren. En dat is me bevallen. Ik nam ontslag op mijn werk en ben in de winkel beginnen werken.”
Ik kan me voorstellen dat jouw ouders blij waren dat de winkel in jouw handen zou komen?
Debbie: “Absoluut. Moest mijn mama geen last hebben van haar knie, dan zou ze nog elke dag in de winkel staan. Mijn papa helpt nu vooral achter de schermen. Een klusje hier, een klusje daar. 16 jaar geleden, toen mijn mama last kreeg van haar knie, heb ik de winkel dan ook volledig overgenomen. Veel sneller dan eigenlijk gepland was. Maar dat is het lot, je hebt het soms niet te kiezen.”
Je papa spreekt over de gouden tijden van vroeger, het is een realiteit dat perswinkels het moeilijk hebben vandaag. Ben je nog altijd blij met je beslissing van toen?
Debbie: “Mijn papa zegt altijd dat hij blij is dat hij toen een winkel had en niet vandaag. Ik heb die goeie tijden ook heel bewust meegemaakt. Vandaag is de realiteit anders maar toch doe ik mijn werk nog altijd heel graag. Het contact met de klanten, het zelf kunnen bepalen wat je wel of niet doet,.. Dat zijn factoren die een belangrijke rol spelen voor mij om dit te blijven doen. Je weet niet wat de toekomst brengt maar ik zou dit wel tot aan mijn pensioen willen doen.
En wat na jou? Is er al opvolging?
Debbie: “Ik heb geen kinderen dus na mij zal het stoppen voor onze familie. Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik het mijn kinderen zou hebben aangeraden om de winkel over te nemen. Het is toch wel heel hard werken voor soms heel weinig. Ik leef van dag tot dag en ondertussen amuseer ik mij in de winkel. En zolang dat het geval is, blijf ik gewoon verder doen.”
Tot slot, als je terugkijkt op die 38 jaar. Wat zijn voor jou de hoogtepunten?
Debbie: “Het jaar dat ik begin had ik een Lotto-winnaar van 300.000 euro en tien jaar later nog eens eentje van 250.000 euro. Dat is altijd heel leuk. Een miljonair heb ik nog niet gehad, dat zou ik wel nog willen. Of zelf winnen, dat zou nog beter zijn!”
"Moest mijn mama geen last hebben van haar knie, dan zou ze nog elke dag in de winkel staan."
Debbie.